Eindelijk was het zover! We kochten onze koeien! Dat had best wat voeten in de aarde: het ras waar we onze ogen op hadden laten vallen, Aubrac, is eigenlijk amper te koop. Eigenlijk kan je over zn algemeen wel stellen dat hier te weinig koeien zijn. Hier in Frankrijk hoeven ze niet in te krimpen, het gebeurt al waar je bij staat. Overal stoppen boeren, vooral door het bereiken van hun pensioenleeftijd. Zo is de afgelopen jaren de rundveestapel met een miljoen gekrompen!
Dat is natuurlijk zonde, want hoe blijft het landschap zoals het is? In mijn ogen vooral door de begrazing met weidedieren. Weiland waarop geen enkel dier graast, groeit hier in no time dicht met vooral metershoge bramenstruiken. Ik kan je vertellen, die bramen hier, dat is echt een ander fenomeen: de takken zijn zoveel dikker en taaier dan we kennen vanuit Nederland!
Nou ja, als ze bramen geven, dan zou dat wel weer heel erg leuk zijn!
Nog even terug naar de koeien; er moeten nog 3 koeien bevallen, maar dat zal van het zomer zijn. De koeien moeten nog getest worden op TBC, en daarvoor moet de dierenarts komen. Ook gaat hij dan waarschijnlijk de 2 stierkalveren castreren. Dat wordt een vervelende dag, maar het is wel noodzakelijk kwaad, want anders kunnen ze natuurlijk niet als 1 kudde blijven lopen. En stieren kunnen best gevaarlijk zijn! Daarom wennen we onze koeien ook vast te staan aan het voerhek, zodat de dierenarts fatsoenlijk onderzoek kan doen naar de TBC, en we met het castreren geen last hebben van de volwassen koeien. Voor ons is dat ook heel handig, want nu zijn we twee keer per dag met de koeien bezig, en is het fijn, dat ze leren rustig heen en weer te lopen naar de wei en naar de stal terug ’s avonds, zo raken ze ook aan ons gewend.
Fijne dag, Marjolein
